Woede is een masker

De meeste mensen hebben het niet door, maar woede is bijna nooit alleen maar woede.
Het is een schild. Een manier om jezelf te beschermen.
Een manier om de waarheid diep vanbinnen te verstoppen. Want de waarheid? Die doet pijn.

Het doet pijn om naar je leven te kijken en te zien dat je niet bent waar je wilt zijn.
Het doet pijn om te voelen hoe de tijd voorbij is gevlogen.
Het doet pijn om wakker te worden en, diep vanbinnen, te weten dat je niet echt hebt geleefd, je intuïtie hebt genegeerd, je hebt verstopt voor jezelf.

En die pijn? Die voelt te zwaar. Dus dragen we woede als een masker.
We worden boos.
We geven anderen de schuld.

Maar de waarheid? De échte waarheid?
Je boosheid gaat niet over anderen.
Je frustratie gaat niet over de wereld.
Het gaat over jou.

Over het leven waarvan je diep vanbinnen weet dat je het had kunnen leiden, maar niet hebt gedaan.
Over de dromen die je hebt weggestopt, omdat angst je influisterde dat je moest wachten.
Over het verdriet dat je voelt wanneer je naar jezelf kijkt en weet dat je voor meer gemaakt bent.

En ik begrijp het. Ik ben daar geweest.
Ik heb het in elke vezel van mijn lichaam gevoeld—de boosheid, de teleurstelling, het beklemmende gevoel vast te zitten.
Maar toen ik eindelijk stil werd en echt voelde wat eronder zat?

Het was geen woede. Het was verdriet.

Verdriet om de jaren die ik had verspild.
Verdriet om de kansen die ik voorbij had laten gaan.
Verdriet om de versie van mezelf die ik achterliet

Maar luister goed: het is nog niet te laat.
Je kunt nog steeds wakker worden.
Je kunt nog steeds veranderen.
Je kunt nog steeds je leven terugpakken.

Maar eerst moet je eerlijk naar jezelf kijken. Je moet stoppen met wegrennen. Je moet jezelf afvragen: Ben ik echt boos? Of ben ik verdrietig?

Want als het verdriet is, helpt woede niet. De enige manier om verder te komen, is er doorheen te gaan.

En aan de andere kant?
Vrijheid.
Vrijheid van het verleden.
Vrijheid van spijt.
Vrijheid om opnieuw te beginnen, dit keer met je ziel in vuur en vlam.

Dus neem de tijd. Stel jezelf de moeilijke vragen. En als je er klaar voor bent—écht klaar—sta dan op en begin te leven.

Want dat kan nog steeds.